Δεν ήταν η βροχή εκείνη που μούσκευε με τις σταγόνες της τα μάγουλά της. Όχι. Τα δάκρυά της ήταν. Αυτά ένοιωθε μοναχά ενώ έτρεχε κυνηγημένη από τον ίδιο της τον εαυτό και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Τα κόκκινα χείλη της τώρα ήταν υγρά και η αλμύρα από τα δάκρυά της πότιζε την ψυχή της. Την άδεια και παγωμένη της ψυχή. Κι εκείνος ο αβάσταχτος πόνος που δεν έλεγε να φύγει. Ο  πόνος που είχε βρει καταφύγιο στην πάλε ζεστή της καρδιά. Που άλλοτε έσφυζε από ζωή. Τι έντονος που ήταν! Ένοιωσε πάλι εκείνο το δυνατό σφίξιμο στο στήθος! Δεν μπορούσε, όμως, να σταματήσει να τρέχει. Έπρεπε, να ξεφύγει απ’ ότι την κυνηγούσε. Από τα όνειρά της, εκείνα που έκανε κάποτε μέσα στην αγκαλιά του, από τις σκέψεις της που τριγυρνούσαν συνεχώς μες το μυαλό της και την είχαν στοιχειώσει. Από το σώμα της που ακόμη λαχταρούσε το άγγιγμά του κι από τον εαυτό της που δεν της επέτρεπε να βάλει ένα τέλος στις ψευδαισθήσεις της.  Τα μαύρα της γοβάκια δεν την διευκόλυναν σε αυτό, πολλές φορές στραβοπατούσε και σκόνταφτε στις λακκούβες του έρημου δρόμου. Κάποιες φορές γλιστρούσε στην άσφαλτο και οι λάσπες λέρωναν το μαύρο της φόρεμα. Όμως, συνέχιζε πεισματικά.  Η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς, λες και ο ίδιος ο ουρανός συμμεριζόταν την θλίψη της ψυχής της και άπλωνε το μαύρο του πέπλο για να την προστατέψει από τις σκιές. Εκείνες που καραδοκούν ανά πάσα στιγμή για να εξαλείψουν και την τελευταία λάμψη ελπίδας. Τις σκιές του παρελθόντος. Που χορεύουν μέσα στη σιωπή. Εκείνη την αβάσταχτη σιωπή της μοναξιάς . Έσφιξε τις γροθιές της και συνέχισε να τρέχει. Η εικόνα του προσώπου του ερχόταν ξανά και ξανά μπροστά της. Σαν ταινία στον υπολογιστή  που έκανε συνεχώς back up στη στην ίδια σκηνή.  Κάποτε ,όμως, κουράστηκε και σταμάτησε. Όλο αυτό το φλας μπακ στο παρελθόν την έκανε πια να κουραστεί. Έπρεπε να βάλει ένα τέλος. Μόνο η ίδια μπορούσε πλέον να σώσει τον εαυτό της. Έκλεισε τα μάτια της. Τα έσφιξε δυνατά κι ευχήθηκε μαζί με τη βροχή να καταλάγιαζε επιτέλους και ο πόνος της καρδιάς της. Δεν μπόρεσε να καταλάβει τη διάσταση του χρόνου εκείνη τη στιγμή. Αν είχαν περάσει δευτερόλεπτα, ώρες, μήνες ή χρόνια. Δεν ήξερε. Το μόνο που ήξερε  ήταν πως είχε βυθιστεί σε ένα  γαλάζιο χρώμα  σαν  του ουρανού και σε ένα  χαμόγελο που έκανε όλο της το είναι  να ανατριχιάζει. Ναι! Ήταν ελεύθερη και ζωντανή! Οι σκιές είχαν εξαφανιστεί!

Δυνατή η μουσική, με καινούργια και παλιά λαϊκά τραγούδια να παίζουν στον ραδιοφωνικό σταθμό. Η νύχτα έξω έχει ρίξει για τα καλά τα σκοτεινά της πέπλα στον ουρανό, και ο δρόμος είναι ακόμα υγρός με κάποιες λακκούβες γεμάτες νερό, να δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την οδήγηση. Τέρμα η μουσική, ο δρόμος άδειος, κι εγώ απολαμβάνω να οδηγώ πάνω στην έρημη σχεδόν λεωφόρο.  Το αμαξάκι μου τρέχει κι εμένα μ'αρέσει, με εξιτάρει, γιατί νιώθω σαν να πετώ, σαν να έχω βγάλει φτερά  και κάνω βόλτα, ψηλά, στον νυχτερινό ουρανό. Οι σκέψεις  ταξιδεύουν μαζί μου, σε σκηνές μακρινές, σε στιγμές του παρελθόντος, και ένα πρόσωπο βλέπω μονάχα μπροστά μου, εκείνου που δεν θέλω πια να θυμάμαι.. Εκείνου πού θέλω να ξεχάσω.Πάντα, όσο ευτυχισμένη και να είμαι στη ζωή μου ξέρω βαθιά μέσα μου πώς αυτό το ερώτημα θα με βασανίζει..Ίσως δεν πάρω απάντηση ποτέ, ίσως δεν μάθω ποτέ το "γιατί".

"Γιατί τα έκανες όλα αυτά;" "Ένιωσες ποτέ σου κάτι αληθινό για εμένα ή απλά περνούσες καλά;" "Κι αφού ήξερες πώς ένιωθα για σένα γιατί δεν το σταμάταγες εκεί;" "Γιατί με άφηνες να ελπίζω;" "Γιατί.....;"  Ξέρω πια πώς ακολουθήσαμε αντίθετους δρόμους και την επιλογή αυτή την έκανες πρώτος εσύ... Αντίο, λοιπόν, και να 'σαι ευτυχισμένος στην άλλη αγκαλιά..
                                                            
                                                               Ώρα να πηγαίνω

 και Να 'σαι καλά..

  

  Πάει καιρός...

     Έχω τόσο πολύ καιρό να γράψω που ομολογώ πώς δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να ξεκινήσω. Πόσος καιρός αλήθεια; Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να είναι ένας χρόνος σχεδόν που  πέρασε από την τελευταία φορά. Πολύ κακό αυτό. Δεν έπρεπε να το αφήσω τόσο. Όχι, ότι δεν ήθελα απλά, δεν μου έβγαιναν οι λέξεις. Δεν μπορούσα να γράψω, παρ'όλο που είχα τόσα πολλά να βγάλω από μέσα μου, τόσα έντονα συναισθήματα και σκέψεις, που με έπνιγαν αρκετές φορές..Μπορεί να πέρασε αρκετό διάστημα, ήρθε, όμως η ώρα για να ξαναγυρίσω στην αγαπημένη μου συγγραφή που μου έλειψε τόσο πολύ..!
   Βλέπετε στη ζωή συμβαίνουν κάποια γεγονότα που μπορεί να μας κάνουν να δούμε τα πράγματα που ξέραμε έως τώρα κάπως διαφορετικά. Με μιαν άλλη ματιά. Η χρονιά που πέρασε ήταν πολύ περίεργη, όμορφη, δυσάρεστη και αποκαλυπτική για εμένα. Ανακάλυψα πώς το να αναλώνεσαι σε λάθος άτομα δεν είναι σωστό και πώς αυτοί που δεν αξίζουν να είναι δίπλα σου κάποια στιγμή θα φύγουν για να πάρουν τη θέση τους εκείνοι που πραγματικά την αξίζουν.  Μέσα σε αυτή την χρονιά έχασα μια φίλη που πίστευα πώς ήταν αληθινή..! Έχασα κάποιον που ποτέ στην πραγματικότητα δεν είχα..Απλά πίστεψα πώς θα μπορούσα να έχω..Μεγάλη διαφορά! Το τί πιστεύεις εσύ και το τι θέλεις σε σχέση με αυτό που πιστεύουν οι άλλοι και θέλουν! Αν και αργά, το ανακάλυψα κι αυτό στην πορεία.Μπορεί βέβαια να πέρασαν δύο χρόνια έτσι στον αέρα όμως ότι κι αν έγινε σημασία έχει πώς ανακάλυψα πολλά πράγματα για εμένα, για τον εαυτό μου, και δεν μετανιώνω γιατί ακόμη κι αν η ιστορία δεν είχε happy end εγώ πέρασα και όμορφες στιγμές μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια.
  Τί είναι ο έρωτας;! Αυτό το πιο περίεργο και παράξενο πράγμα σε τούτο τον κόσμο..Ερωτεύεσαι, γελάς, πονάς κι εκεί που πιστεύεις πώς  δεν θα ερωτευθείς ξανά έρχεται και σου τρυπάει και πάλι την καρδιά. Μυστήρια πράγματα δεν συμφωνείτε κι εσείς; Τέλος πάντων, ας αφήσω αυτόν τον φτερωτό Θεό προς το παρόν στην ησυχία του. Λοιπόν, τι σας έλεγα; Α, ναι, για την χρονιά που πέρασε.. Έγιναν πολλά μυστήρια πράγματα που λέτε κάποια ήταν καλά και κάποια άλλα μου άφησαν μια πολύ πικρή γεύση στο στόμα. Το πιο σημαντικό, όμως, απ' όλα αυτά ήταν ότι μετά από πέντε δουλειές που άλλαξα (μία σε κάθε χρόνο)  κατέληξα να βρω την πιο καλή απ' όλες! Αυτό είναι που λένε αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα.  Αλλά, όλα κι όλα μπορεί να ήμουν τυχερή, όμως, το άξιζα! Τυχερή αναφέρομαι στο ότι στην εποχή μας είναι πολύ δύσκολο πλέον να βρεις μια καλή δουλειά και μάλιστα πάνω στο αντικείμενο των σπουδών σου.Ότι κι αν πέρασα, όμως, σημασία έχει πως οι κόποι μου ανταμείφθηκαν τελικά και πραγματικά είμαι πολύ περήφανη για αυτό! Στις προηγούμενες δουλειές που έκανα και ειδικά στην τελευταία οι εργασιακές συνθήκες ήταν δύσκολες ειδικά για μία κοπέλα. Τα κατάφερα, όμως, πίστεψα σε εμένα και στις δυνατότητες μου και τώρα πλέον μπορώ να πω ότι είμαι πολύ καλά.
  Στη ζωή κάποια μονοπάτια κλείνουν για να ανοίξουν κάποια  άλλα που θα μας οδηγήσουν σε κάτι καλύτερο από αυτό που είχαμε έως τώρα. Ακόμη κι αν τότε δεν το πίστευα  πλέον το πιστεύω.  Για όλους μας υπάρχει το καλύτερο, αυτό που μας αξίζει πραγματικά, κι είναι εκεί στην γωνία του δρόμου το καινούργιο μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στο σωστό δρόμο.. Αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και την ακοή μας σε επαγρύπνηση! Γιατί αν το προσπεράσουμε ίσως να μην μας δοθεί γρήγορα η δεύτερη ευκαιρία για να το ξαναβρούμε..!Να ελπίζετε και να αισιοδοξείτε πάντα για το καλύτερο για αυτό που σας αξίζει και να είστε σίγουροι πώς μια μέρα θα το πετύχετε!!!!Γιατί όλοι μας αξίζουμε το καλύτερο και δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτα και κανέναν να μας κάνει να πιστεύουμε στο αντίθετο!
   Εύχομαι να έχετε μία πολύ καλή, όμορφη και δημιουργική χρονιά πάνω απ' όλα με υγεία και πολύ αγάπη!!

Κάπου ψηλά στον ουρανό, ανάμεσα στα σύννεφα και τον ήλιο, υπήρχε μία λαμπρή πολιτεία, που το όνομά της ήταν "Η Ουρανούπολη των καρδιών". Εκεί κατοικούσαν μόνο καρδιές, μεγάλες και μικρές, ντυμένες από τα πιο απαλά και διαφανές χρώματα του πορφυρού κόκκινου μέχρι τα πιο βαθιά και τα πιο έντονα.

Σε αυτή την πολιτεία λοιπόν, όπως, φυσικά και σε όλες τις πολιτείες, υπήρχε ένα σχολείο. Το σχολείο της "Μεγάλης Κόκκινης Καρδιάς". Εκεί πήγαιναν όλες οι καρδούλες μόλις γεννιόντουσαν μέχρι να μεγαλώσουν και να τελειώσουν το σχολείο, έτοιμες πια να ανοίξουν τα δικά τους φτερά και να πετάξουν μόνες τους στον κόσμο των ανθρώπων.

Στο σχολείο, λοιπόν, αυτό υπήρχε και μία πολύ μικρή κόκκινη καρδιά, τόσο μικρή να φανταστείτε που μόλις και θα μπορούσε να την διακρίνει το ανθρώπινο μάτι. Εξαιτίας, του μεγέθους της και της συμπεριφοράς της όλες οι υπόλοιπες συμμαθήτριές της την κορόιδευαν και την περιγελούσαν. Σε όλα τα παιχνίδια του σχολείου πάντα αυτήν έβαζαν να κάνει το κοροΐδο. Όμως , εκείνη είχε τόσο καλή και αγνή ψυχή που όλους τους αγαπούσε. Ότι χάρη και αν της ζητούσαν οι συμμαθήτριες της ποτέ δεν τους χαλούσε χατίρι, αρκεί βέβαια να ήτανε για καλό σκοπό διαφορετικά στενοχωριότανε και έφευγε μακριά. Ακόμη και στα μαθήματα τις βοηθούσε όλες γιατί ήτανε η πιο έξυπνη μέσα στην τάξη. Αληθινές φίλες δεν είχε γιατί όσες την έκαναν παρέα, το έκαναν μόνο και μόνο είτε για να την κοροϊδέψουν είτε για να την εκμεταλλευτούν. Βέβαια, η μικρή κόκκινη καρδούλα μας δεν το καταλάβαινε αυτό γιατί ήτανε πολύ καλή και το ίδιο πίστευε ότι ίσχυε και για τις υπόλοιπες συμμαθήτριές της. Μέχρι που μια μέρα σε ένα σχολικό διάλλειμα έτυχε να ακούσει κάποιες από αυτές να την κοροϊδεύουν και στενοχωρήθηκε πολύ. Τόσο πολύ που αρρώστησε και δεν θέλησε να ξαναπάει στο σχολείο.

Η απουσία της, βέβαια, δεν πέρασε απαρατήρητη και η διευθύντρια του σχολείου η «Σοφή Καρδιά» ή αλλιώς η «Mαμά Kαρδιά», πήγε να την επισκεφτεί απορημένη με τη συμπεριφορά της.. Η μικρή κόκκινη καρδιά ήτανε σε μαύρα χάλια. Τα ματάκια της είχανε πρηστεί από το πολύ κλάμα και φαινότανε πολύ αδύναμη. Η «Σοφή Καρδιά» στενοχωρήθηκε που την είδε έτσι και πήγε και κάθισε δίπλα από το συννεφένιο ροζ κρεβάτι της. Κράτησε τα δύο μικρά της χεράκια και κοιτάζοντάς την βαθιά μέσα στα μάτια τη ρώτησε τι της συνέβη, αν και αυτή τα πάντα γνώριζε αφού ήτανε Σοφή.

Η μικρή καρδιά τότε με δάκρυα στα μάτια, της είπε, πως κατάλαβε ότι δεν την αγαπούσε κανένας και πως εξαιτίας της ιδιαιτερότητας του μεγέθους της όλοι την περιγελούσαν.

Έπειτα, κοίταξε τη «Σοφή Καρδιά» με τα μικρά κόκκινα δακρυσμένα ματάκια της και τη ρώτησε. «Γιατί Μαμά Καρδιά ο κόσμος είναι τόσο κακός και κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον; Είναι τόσο άσχημο δηλαδή που είμαι πια τόσο μικρή; Πικραίνομαι πραγματικά πάρα πολύ που κανένας δεν με αγαπάει. Μακάρι να μην γεννιόμουνα ποτέ!» είπε νευριασμένη.

Τότε η «Σοφή Kαρδιά» που έλουζε το δωμάτιο με το κόκκινο διάχυτο φως της, της απάντησε. «Εσύ γλυκιά μου κόρη, μικρή μου κόκκινη καρδιά, που κόκκινο άλλο σαν το δικό σου χρώμα όσο και αν ψάξεις δε θα βρεις πουθενά σε όλη την Ουρανούπολη των καρδιών, σύντομα θα μεγαλώσεις και θα διαπιστώσεις πώς πραγματικά είσαι πολύ διαφορετική από όλες τις άλλες. Γιατί εσύ έχεις κάτι ξεχωριστό. Είσαι μία Χρυσή καρδιά. Είσαι η πιο αγνή και αληθινή καρδιά που υπάρχει σε όλο το σχολείο, και πολύ σύντομα όταν θα έρθει η ώρα που θα περάσεις από το στάδιο της αποφοίτησης θα το ανακαλύψεις και μόνη σου αυτό. Δεν πρέπει όμως να τα παρατάς τόσο εύκολα. Μόνο οι αδύναμοι το βάζουν κάτω. Επειδή είσαι μικρή δε σημαίνει ότι διαφέρεις σε κάτι από όλους εμάς. Ίσα ίσα που εσύ κρύβεις τεράστια δύναμη και υπομονή μέσα σου και αν ψάξεις βαθιά θα δεις πώς έχω δίκιο. Το μόνο που μπορώ να σε συμβουλέψω τώρα είναι αυτό «Να παραμείνεις ο εαυτός σου και ότι και να συμβεί στη ζωή σου από εδώ και πέρα να μην αλλάξεις ποτέ. Να μείνεις απλά, η αγνή και αληθινή καρδιά που είσαι τώρα, γιατί είσαι προορισμένη για κάτι αληθινά πολύ καλό. Συνέχισε λοιπόν να πηγαίνεις στο σχολείο γιατί θα μάθεις πράγματα που θα σου χρειαστούν στο μέλλον. Και μια μέρα θα καταλάβουν όλες τι αξίζεις και τότε θα είχαν ευχηθεί κι αυτές να ήτανε μικρές σαν και ‘σένα.

Η μικρή κόκκινη καρδιά έμεινε άναυδη να κοιτάζει με τα μάτια της ορθάνοιχτα τη Σοφή καρδιά μη μπορώντας ακόμη να καταλάβει τα όσα της έλεγε εκείνη. Την ευχαρίστησε μέσα από τα βάθη της ψυχής της και από την επόμενη ημέρα συνέχισε και πάλι να πηγαίνει κάθε μέρα στο σχολείο της χωρίς να στεναχωριέται πια για τα πειράγματα των συμμαθητριών της. Έτσι, τα χρόνια πέρασαν και η μικρή μας καρδιά παρέμενε ακόμη τόσο μικρή αλλά και πιο κόκκινη από ότι στην αρχή.

Η μέρα της αποφοίτησης είχε φτάσει. Όλες οι μεγάλες, τώρα πια, καρδιές καθόντουσαν στο σχολικό κήπο πάνω σε άσπρα σύννεφα ντυμένες με τα πιο ωραία τους χρώματα, περιμένοντας τη ‘Σοφή Καρδιά’ να ανεβεί στο έδρανο για να βγάλει λόγο για τις αποφοίτους. Μόνο η μικρή κατακόκκινη καρδιά καθότανε μοναχή της σε ένα μικρό άσπρο συννεφάκι. Αυτό, όμως, δεν την πείραζε καθόλου, γιατί βαθιά μέσα της ήξερε πως εκείνη η μεγάλη μέρα που της είχε πει τότε η ‘Σοφή Καρδιά’ είχε φτάσει και ήτανε πολύ χαρούμενη γι’ αυτό.

Η Σοφή καρδιά ντυμένη με το πιο λαμπερό της κόκκινο ανέβηκε επάνω στο έδρανο, ένα μεγάλο κάτασπρο σύννεφο ντυμένο με χρυσές ακτίνες ήλιου και πολύχρωμων ευωδιαστών λουλουδιών που έστελναν τις μυρωδιές τους σε όλους τους παρευρισκόμενους τριγύρω. Έβαλε τα μεγάλα της γυαλιά, και άρχισε να διαβάζει το λόγο της.

«Αγαπημένες μου μαθήτριες, η μεγάλη μέρα της αποφοίτησή σας έχει φτάσει. Όλες σας, πια θα πρέπει να έχετε πάρει από αυτό το σχολείο τις απαραίτητες γνώσεις, τις εμπειρίες, τα μαθήματα συμπεριφοράς και θα έχετε νοιώσει τα συναισθήματα της χαράς και της θλίψης. Και το σημαντικότερο από όλα πιστεύω πώς θα έχετε γνωρίσει την αξία της αγάπης. Της αγάπης όμως όχι για τον εαυτό σας, αλλά αυτής που θα πρέπει να δίνετε στους άλλους. Αυτήν που πραγματικά θα σας κάνει καλές και ευτυχισμένες.

Η Σοφή καρδιά σταμάτησε να μιλάει για λίγο και έβγαλε από την τσέπη της ένα μεγάλο χρυσό κλειδί και το σήκωσε ψηλά για να μπορούν να το βλέπουν όλοι. Έπειτα είπε «Με αυτό εδώ το κλειδί, θα ανοίξω την πόρτα που θα σας οδηγήσει από την Ουρανούπολη των καρδιών στον κόσμο των ανθρώπων. Εσείς το μόνο που θα έχετε να κάνετε είναι να κατακτήσετε τις ψυχρές και ταλαίπωρες καρδιές που θα βρίσκετε δίνοντας τους χρώμα απο εσάς γεμίζοντας τες με αγάπη. Όσους περισσότερους ανθρώπους κάνετε ευτυχισμένους, τόσο πιο μεγάλες και κόκκινες θα γίνεστε. Όσες από εσάς το καταφέρουν αυτό τότε πια θα είναι άξιες για να αποφοιτήσουν από αυτό εδώ το σχολείο».

Ακούγοντας τα όλα αυτά οι καρδιές σάστισαν. Νόμιζαν πως η Σοφή Καρδιά είχε παρανοήσει, πώς τις κορόιδευε. Γιατί αυτές τόσα χρόνια το μόνο που ήξεραν να κάνουν καλά ήταν να αγαπούν μόνο τον εαυτό τους κι έτσι ήταν γεμάτες από υπεροψία και αλαζονεία. Δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει αληθινή αγάπη. Έτσι, κάθε μία με τη σειρά της αποτύγχανε στη δοκιμασία αυτή και το χρώμα που έμενε επάνω τους δεν ήταν κόκκινο αλλά ξεθωριασμένο ροζ. Τα πρόσωπά τους ήταν θλιμμένα και κοιτούσαν επιδοκιμαστικά η μία την άλλη. Ώσπου, ήρθε και η σειρά της μικρής κόκκινης καρδιάς. Όλες τότε έβαλαν τα γέλια περιπαίζοντας την και λέγοντας πώς αφού αυτές δεν τα είχαν καταφέρει πώς θα τα κατάφερνε μία τόσο μικρή και ασήμαντη καρδιά. Η μικρή κόκκινη καρδιά, όμως, δεν πτοήθηκε καθόλου, γιατί αυτό που της ζητούσε η Σοφή Καρδιά ήταν το πιο απλό πράγμα για εκείνη. Αυτό που όλα αυτά τα χρόνια ήξερε καλύτερα να κάνει. Πλησίασε, λοιπόν, την πόρτα που οδηγούσε στο κόσμο των ανθρώπων. Κοιτάζοντας κάτω έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης και χαράς. Γιατί ο κόσμος ήτανε πολύ όμορφα φτιαγμένος. Όμως, γρήγορα και με μεγάλη της λύπη διαπίστωσε πως ενώ ο κόσμος εξωτερικά φαινότανε πολύ όμορφος μέσα του υπήρχαν πάρα πολλές ψυχρές και παγωμένες καρδιές. Επίσης, διαπίστωσε πως υπήρχε μεγάλη δυστυχία και κακία, άνθρωποι που πεινούσαν και διψούσαν, παιδιά που δυστυχούσαν και μανάδες που έκλαιγαν γιατί δεν είχαν να τα ταΐσουν. Από την άλλη, πάλι, διαπίστωσε πως υπήρχαν και εκείνοι που τα είχαν όλα και ζούσαν σε παλάτια και λυπήθηκε πολύ.

Τότε κάτι πραγματικά καλό της ήρθε στο μυαλό. Θα άγγιζε στο μέρος της καρδιάς όσο περισσότερους ψυχρούς και αδιάφορους ανθρώπους μπορούσε παραχωρώντας τους χρώμα από την δική της καρδιά που είχε τόση αγάπη. Έτσι κι έγινε, με αποτέλεσμα όλοι αυτοί που πριν αδιαφορούσαν να γίνουν τώρα καλοί και ευαίσθητοι βοηθώντας τους συνανθρώπους τους. Όλος ο κόσμος τότε ήτανε καλά, γέμισε από αγάπη και χαρά. Η μικρή κόκκινη καρδιά ευτυχισμένη όσο ποτέ άλλοτε που μπόρεσε να κάνει τόσο μεγάλο καλό δεν είχε καταλάβει πως κάθε άλλο παρά μικρή ήτανε πια. Γιατί δίνοντας κάθε φορά χρώμα σε κάθε άλλη καρδιά τόσο περισσότερο μεγάλωνε αυτή.

Τώρα ήτανε η πιο μεγάλη καλή κόκκινη καρδιά που υπήρχε στην Ουρανούπολη των καρδιών. Μόλις το κατάλαβε αυτό κοίταξε με χαρά τη Σοφή Καρδιά που της χαμογελούσε από μακριά. Οι άλλες καρδιές τότε αποφάσισαν καλές να γίνουν και αυτές. Όλες μαζί πλησίασαν την κάθε άλλο παρά μικρή τώρα πια καρδιά ζητώντας τις να τις συγχωρήσει για όλα αυτά που τις είχαν κάνει τόσα χρόνια. Εκείνη τόσο καλή που ήτανε τα ξέχασε όλα στη στιγμή και τους είπε «Δε χρειάζεται να σας συγχωρήσω τίποτα γιατί πραγματικά μετανιώσατε και καταλάβατε το λάθος σας, τώρα μπορούμε πια όλες μαζί να βοηθήσουμε αυτό τον κόσμο να γίνει καλύτερος και πιο όμορφος. Αμέσως, αυτές συμφώνησαν και το ξεθωριασμένο ροζ που υπήρχε πριν επάνω τους έγινε τώρα ένα λαμπερό βαθύ κόκκινο. Από τότε όλες μιμούνταν το καλό παράδειγμα της Καλής καρδιάς προσπαθώντας για το καλό του κόσμου.

Όμως, εμείς, πάντα θα ξέρουμε πώς σε αγάπη και καλοσύνη δε θα φτάσει ποτέ καμιά τη μικρήγια μας πάντα κόκκινη και χρυσή καρδιά.

Τέλος

Μέχρι χθες πήγαινα στη δουλειά μου, μέχρι χθες καλημέριζα τους συναδέλφους μου, μέχρι χθες χαμογελούσα στους ανθρώπους που περίμεναν μπροστά στο ταμείο για να τους εξυπηρετήσω.Με κάποιους από αυτούς είχαμε αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση, μία συμπάθεια φιλική.Ερχόντουσαν κάθε πρωί μετο χαμόγελο στα χείλη και με καλημέριζαν.Τους ένιωθα τόσο κοντά μου. Υπήρχαν βέβαια κι εκείνοι που ήταν ανυπόμονοι, που δεν έλεγαν ούτε το καλημέρα, με τα μούτρα τους ξινισμένα, σοβαρά, έδιναν απλώς την εντολή τους κι εγώ την εκτελούσα. Όμως,χαμογελούσα όπως και να είχε, σε όλους! Δεν στοιχίζει τίποτα ένα χαμόγελο, δεν κοστίζει.Βγαίνει μέσα απο την ψυχή. Όλοι έχουμε τις εγνοιες μας όλοι έχουμε τα προβλήματα μας ,τα άγχη, τους καημούς μας..Όμως, δεν αισθάνεστε όμορφα όταν κάποιος σας χαμογελάει, όταν κάποιος σας ρωτάει πώς είστε; Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να του ανταποδώσετε κι εσείς το χαμόγελό σας και θα δείτε πώς θα φτιάξει εκείνη την ώρα η πεσμένη διάθεσή σας!

Τώρα βέβαια δεν πηγαίνω πια στην δουλειά μου, και η αλήθεια είναι πώς νιώθω ένα κενό, βαθιά, μέσα στην ψυχή μου.Δυστυχώς, η σύμβαση μου δεν ανανεώθηκε λόγω του ότι η κατάσταση όπως μου είπαν είναι δύσκολη και κάνουν περικοπές... Τώρα πρέπει να ψάξω πάλι για μία καινούργια δουλειά.Να ξανακάνω πάλι τα χαρτιά μου για την ανεργία.Γιατί σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο, όλα μπορούν να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη.Εκεί που έχεις εφυσυχαστεί και είσαι έτοιμος να δώσεις άλλες προτεραιότητες στη ζωή σου έτοιμος να κοιτάξεις μπροστά τότε κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για σένα και σου αλλάζουν πάλι τη ζωή.Και έρχονται όλα μπουμερανγκ.Όμως, κάθε εμπόδιο για καλό δεν λένε;Έτσι είναι η ζωή γεμάτη ανατροπές, με πολλά σκαμπανεβάσματα, φτάνει να έχεις τη δύναμη και τη θέληση να κοιτάς μπροστά και όχι πίσω..!

Η ζωή ένας καθρέφτης μαγικός, όταν κοιτάζω μέσα σ'αυτά τα μάτια που τόσο αγαπώ.. Κι όταν η μοναξιά τα πέπλα της απλώνει γύρω μου, μονάxα η σκέψη σου μπορεί να αποδιώξει όλα εκείνα που φοβάμαι... γιατί η παρουσία σου θα 'ναι χαραγμένη στα μονοπάτια της καρδιάς μου μέχρι το φως του ήλιου να ανατέλλει ξανά και να σε φέρει στην αγκαλιά μου..‌