Δυνατή η μουσική, με καινούργια και παλιά λαϊκά τραγούδια να παίζουν στον ραδιοφωνικό σταθμό. Η νύχτα έξω έχει ρίξει για τα καλά τα σκοτεινά της πέπλα στον ουρανό, και ο δρόμος είναι ακόμα υγρός με κάποιες λακκούβες γεμάτες νερό, να δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την οδήγηση. Τέρμα η μουσική, ο δρόμος άδειος, κι εγώ απολαμβάνω να οδηγώ πάνω στην έρημη σχεδόν λεωφόρο.  Το αμαξάκι μου τρέχει κι εμένα μ'αρέσει, με εξιτάρει, γιατί νιώθω σαν να πετώ, σαν να έχω βγάλει φτερά  και κάνω βόλτα, ψηλά, στον νυχτερινό ουρανό. Οι σκέψεις  ταξιδεύουν μαζί μου, σε σκηνές μακρινές, σε στιγμές του παρελθόντος, και ένα πρόσωπο βλέπω μονάχα μπροστά μου, εκείνου που δεν θέλω πια να θυμάμαι.. Εκείνου πού θέλω να ξεχάσω.Πάντα, όσο ευτυχισμένη και να είμαι στη ζωή μου ξέρω βαθιά μέσα μου πώς αυτό το ερώτημα θα με βασανίζει..Ίσως δεν πάρω απάντηση ποτέ, ίσως δεν μάθω ποτέ το "γιατί".

"Γιατί τα έκανες όλα αυτά;" "Ένιωσες ποτέ σου κάτι αληθινό για εμένα ή απλά περνούσες καλά;" "Κι αφού ήξερες πώς ένιωθα για σένα γιατί δεν το σταμάταγες εκεί;" "Γιατί με άφηνες να ελπίζω;" "Γιατί.....;"  Ξέρω πια πώς ακολουθήσαμε αντίθετους δρόμους και την επιλογή αυτή την έκανες πρώτος εσύ... Αντίο, λοιπόν, και να 'σαι ευτυχισμένος στην άλλη αγκαλιά..
                                                            
                                                               Ώρα να πηγαίνω

 και Να 'σαι καλά..